Tour de Provence

Alweer een paar dagen thuis van onze fietsvakantie ten zuiden van Gap. En hoe langer het geleden is, hoe meer ik vergeet dat het soms afzien was, en hoe meer ik me alleen nog maar de mooie momenten herinner.

Vergeten is de zinderende hitte in de gorges, waar soms geen zuchtje wind leek te komen, alleen maar brandende, felle zon, waardoor ik zomaar een bidon per half uur weg klokte. Vergeten de pijn in de benen, als de percentages weer eens ver boven de 10% uit kwamen. Vergeten ook, hoe verkouden ik was. De enorme hoestbuien die ik had, gelukkig niet IN de klim, maar wel erna, op de top. Of 's avonds, in de tent op mijn matje. (Sorry nog jongens, dat ik jullie allemaal uit de slaap heb gehouden)

Zo na een paar dagen voeren mooie herinneringen de boventoon. Van de prachtige beklimmingen die we hebben gedaan, zoals de Col du Cayolle, een van de mooiste bergen die ik tot nu toe beklommen heb. En de Col du Bonette, de hoogste met de racefiets te beklimmen berg in Europa. (2802 meter) Op het laatste kale steile nepstukje na, wat ik natuurlijk wel gefietst heb, is het een prachtige beklimming, met heel erg mooi uitzicht, zowel onderweg als op de top!

Wat ook fijn is, is dat ik het dalen zoveel leuker ben gaan vinden. Hoewel ik nog steeds geen snelle daler ben, heb ik er inmiddels geen angst meer voor. In de lessen van de wielrenschool heb ik hele goede tips gekregen waardoor ik nu met vertrouwen de smalste haarspeldbochten neem. Nog steeds niet supersnel, maar ik heb het onder controle en dat zorgt ervoor dat ik ook van de afdalingen kan genieten!

Mooi waren ook de vele mooie Gorges waar we doorheen fietsten, de ene bekender dan de andere, maar allemaal bijzonder. Mijn favoriet is de Gorge Daluis, vanwege de rode rotsen en het slingerende weggetje om de tunnels heen.

Het valt me trouwens op, als ik zo eens naar de berichten van de afgelopen dagen kijk, dat ik van alles bedenk onderweg. Vooral in de klim, dan komen allerlei herinneringen aan vroeger boven, bijvoorbeeld iets wat mijn vader altijd zei, of heb ik ineens een liedje in mijn hoofd. Van Oh Oh Den Haag (wat Oh Oh Cayolle werd) en Ruby van de Kaiser Chiefs, tot aan de western muziek van Enrico Morricone. Tijdens het fietsen speelt er van alles door mijn hoofd. En tegelijkertijd ook helemaal niks, lijkt het juist op yoga, of op mediteren. Dat is denk ik één van de redenen waarom ik fietsen in de vakantie zo heerlijk vind. Even helemaal los komen van alles. Gewoon fietsen, je bent alleen maar bezig met de volgende bocht, de volgende beklimming of afdaling. Je kijkt een beetje om je heen, en stopt af en toe even voor een mooi uitzicht of een terrasje. Je ziet, ruikt, hoort en voelt de omgeving waar je doorheen rijdt heel intens, en verder hoef je helemaal niks. Zo lekker! Hebben jullie dat nou ook?