Tja. Gisteren zei ik nog enthousiast dat de Cayolle de mooiste beklimming ooit was, doen we vandaag de Bonette! Weg bewering. Want de Bonette, die is nog mooier. Hoewel de klim minder geleidelijk is dan de statistieken vooraf doen vermoeden. 9,4 % kan hier heel goed een stuk van 5, een stuk van 11 en een stukje van 4 procent zijn. Heel lekker in je ritme kom je dus niet. Maar de omgeving maakt alles goed.
Als ik die bergen om me heen zie, word ik gewoon heel blij van binnen. Ik denk, dat het komt omdat ik als klein meisje altijd naar Oostenrijk ging met vakantie. Jarenlang beklommen wij de bergen rondom Hittisau. Om bij terugkomst weer een plaatje op onze wandelstokken te spijkeren. Jammer dat ik toen de racefiets nog niet ontdekt had. Gek eigenlijk, dat mijn vader niet op de fiets stapte daar. Hij zat namelijk wel altijd Zoetemelk omhoog te kijken, handenwrijvend en zenuwachtige geluiden met zijn tenen makend, en af en toe een 'Toe dan toch!'
Mijn moeder had dat vast ook leuk gevonden. Nu zat hij elke avond over de kaart gebogen om een nieuwe pas te zoeken om te gaan rijden, met de auto weliswaar. Een stilzitter was 't niet. En mijn moeder wilde best wel eens een dagje ru
st. Vandaag op de berg bedacht ik dat zo ineens. Ik denk echt dat hij dat fietsen in de bergen leuk gevonden zou hebben.
Dus papa, deze berg was ook een beetje voor jou. En die gedachte maakte de Bonette vandaag extra speciaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten