Oh oh Cayolle

Twee jaar geleden vond ik het er al fantastisch: de Col de la Cayolle. Vandaag beklommen we deze geweldig mooie berg vanaf de andere kant: dat wil zeggen, vanaf Guillaume. Maar eerst de Gorge Daluis weer door, die we ook vanaf de andere kant dan gisteren reden. Dit keer was het eigenlijk al klimmen vanaf de camping, 56 km omhoog. De Gorge steeg langzaam, dus dat was lekker om erin te komen. Heel leuk om nu de meeste tunneltjes links te kunnen laten liggen en er omheen te kunnen rijden!

Wat een uitzicht, wat een diepte. Ik moest gewoon niet te lang kijken, want dan krijg ik de neiging om het ravijn in te sturen. Raar maar waar.

Na een heerlijk kopje espresso en een sirop citron voor de dorst (die moet ik onthouden voor andere vakanties, veel lekkerder dan cola onderweg) begon de klim serieuzere vormen aan te nemen. Het ging lekker, maar ik voelde mijn knieën wel. Heb dus rustig gereden zonder al te veel kracht te zetten. Beetje sparen voor morgen! Ondanks het aftellen, wat ik altijd weer doe in een klim, (nog 5 km te gaan, nog 4,7, ha daar is het bordje van nog maar 4 km...) heb ik genoten van de klim zelf. Zo mooi is het op de Cayolle.

Echt een van de mooiste bergen om te beklimmen in Frankrijk. Voor zover ik het weet dan hè. Naar Barcelonette was het daarna gewoon 30 km aan één stuk afdalen. Heel veel marmotten gehoord, maar er niet één kunnen ontdekken. Wel zagen we een bijzonder vogeltje in een van de beekjes. Volgens Harmen was het een waterspreeuw. Heel grappig, het was maar een klein vogeltje maar hij dook elke keer onder water om er even verderop weer uit te komen. Eindelijk na poging tien een Pharmacia gevonden die open was. Dus we kunnen weer even. Harmen begint zijn keel ook al te voelen namelijk, ik ben bang dat ik hem aangestoken heb. Maar als het morgen met hem niet zo goed gaat op de Bonette, kan het natuurlijk ook aan die halve liter bier liggen die hij op de camping nam.