Gavia

Afzien en genieten. Dat was het gisteren. We begonnen vanuit het hotel meteen aan de laatste Dolomietenklim van deze vakantie: de Gavia. Om een beetje tegelijk boven te kunnen zijn begonnen de 'snelleren' iets later aan de klim. Waaronder ik! Voor het eerst in mijn fietsende bestaan kan ik met 'de snelle mannen mee'. Het voelt als een soort promotie.

Harmen had last van zijn knie en deed het rustig aan in de klim, maar had veel

pijn. Na een poos gezellig keuvelend met Hans te hebben geklommen heb ik een tandje terug genomen. Ik wilde mezelf niet in het begin van de klim opblazen. Verstandige keuze, bleek later. Want alhoewel de gemiddelden niet heel heftig waren, waren het overduidelijk gemiddelden. En gemiddeld 8 % kan dus ook een stuk bijna vlak en een stuk van 14% zijn. 

Eigenlijk vind ik de Stelvio fijner klimmen. Ik houd er van om in een soort cadans, een ritme te komen en op de Gavia lukte me dat niet goed. Kwam nog bij dat het wegdek hier en daar te wensen over liet. 

Maar voordat jullie denken dat het niet leuk was... Wat een prachtige, ruige beklimming. De hele tijd fantastisch uitzicht op bergen in de omgeving met hier en daar sneeuw. De zon scheen, er waaide een licht briesje. De laatste paar kilometer waren stukken minder steil en op het allerlaatste stuk fietsten we langs een prachtig stuwmeer. De koffie op de top was goddelijk, in het zonnetje, uit de wind, met uitzicht op het meer. 

In de afdaling hadden we de laatste enge tunnel van deze week. Dus die kunnen we ook weer afstrepen. Viel mee, was niet heel erg verlicht maar net genoeg om het wegdek te kunnen zien. Daarna volgde een afdaling om een puntje aan te zuigen, zo mooi. De foto's spreken voor zich. 

De rest van de dag hebben we voornamelijk gedaald, om te eindigen bij het lago d'iseo. Hier schijnt de zon en is het zomers warm.