Mijn St Joris

Eigenlijk is het begonnen op de Stalen Ros beurs in Neerkant, vorig jaar maart. Op een beurs, ergens in een gymzaal in Brabant, stonden honderden vintage fietsen uitgestald. Ertussen door schuifelde een menigte mensen, die bestond uit totaal verschillende types. Oudere mannen, die waarschijnlijk hun fiets, lang geleden gekocht, nog steeds koesterden met heel veel liefde en aandacht en die hier kwamen voor de noodzakelijke onderdelen. Maar ook jonge hipsters, die de vintage bike zagen als een mooi retro accessoire. En dan was er nog een groep geïnteresseerd in deze stalen rossen, die te beschrijven is als sportieve fietsers. Daar schaar ik ook ons voor het gemak maar tussen. Wij waren er vooral, omdat Harmen graag een keer de La Heroica wil gaan rijden, en daarvoor op zoek is naar vintage schoenen, helm en kleding.

We vonden ze mooi, die slanke stalen fietsen met hun subtiele artwork.

Een tijdje later bezochten we de Bike Motion in Utrecht. Daar troffen we Alex van St Joris Cycles. Hij had de Blue On Frame Challenge gewonnen, en dat was volgens ons geheel terecht. Niet alleen door het prachtige frame, waar we hetzelfde "stalen ros" gevoel in terugzagen, maar vooral ook door de passie en het vakmanschap waarmee Alex over zijn fietsen praatte. We maakten een afspraak om eens te komen proefrijden op een echte St Joris.

4 November 2013. In Eindhoven werden we hartelijk ontvangen aan de St Jorislaan. Onder het genot van een goede kop koffie (een andere gedeelde passie) bekeek Alex onze huidige fietsen en onze houding op die fietsen. Alles werd nauwkeurig opgemeten en besproken. Daarna gingen we proefrijden op twee St Joris Cycles. En alhoewel deze fietsen natuurlijk niet op maat voor ons gemaakt waren, kregen we toch een goede indruk van de directheid waarmee de fiets op elke trapbeweging reageerde. Samen met Alex gingen we een stukje rijden. Over asfalt, bochtige stukjes weg, maar ook over de nodige klinkers. En daar bleek, hoe comfortabel deze stalen fietsen zijn. Niks geen gestuiter in het zadel, veel minder lawaai, veel minder optaters op je armen en polsen. Je zou bijna overwegen Paris-Roubaix te gaan rijden! En wat stuurden deze fietsen fijn, wat reageerden ze direct. En dan dat bijzondere geluid, als je je benen even stilhield. Het gezoem van de Chris King naven. Een St Joris bleek een fiets om mee te spelen. Eigenlijk waren we al na vijf minuten verkocht.

Natuurlijk hebben we er voor de vorm nog even over nagedacht. Maar we wisten het al snel. We gingen bij St Joris Cycles onze eigen fietsen laten bouwen. Het grote bedenken kon beginnen. Want alhoewel Alex natuurlijk met het ontwerp aan de slag ging, moesten er heel wat keuzes gemaakt worden. Werd het Shimano of Campagnolo, triple of compact, Di2 of niet? In de loop van de weken die volgden werden er steeds meer knopen doorgehakt. Maar de belangrijkste keuze, tenminste, voor mij dan ;-) kwam vrij laat in het proces. Op een gegeven moment hebben we de keuze voor de kleur van de Chris King naven bepaald, zodat Alex die alvast kon bestellen. En toen het frame klaar was om naar de spuiter te gaan, ben ik afgereisd naar Uden om ter plekke de definitieve kleuren te kiezen.

En alhoewel kleuren kiezen en combineren mijn vak is, vond ik dit een spannende opdracht. Het is toch wel even wat anders dan in een winkel de fiets aan te wijzen die je het mooiste vindt. De weken erna heb ik regelmatig aan de frames gedacht. Wat voor kleur zouden ze nu hebben? Want alle gebruikte kleuren worden op het hele frame aangebracht, te beginnen met de minst voorkomende kleur. Dat moet uitharden en gepolijst worden, en vervolgens komt de volgende kleur erop, waarbij de onderste kleur hier en daar wordt afgeplakt. Enzovoort. Onze fietsen werden dus eerst in parelmoerlak gespoten, vervolgens kregen ze dezelfde knal-oranje kleur als onze Chris King naven, om als laatste te worden gespoten in een heel mooi metallic groen-blauw voor mijn fiets en een blauw-groen voor die van Harmen... Zo spannend!

14 augustus 2014 was het eindelijk zo ver. We vertrokken wederom richting de St Jorislaan om daar onze fietsen op te halen. Na de overheerlijke koffie mocht ik mijn fiets 'onthullen'. Midden in de woonkamer stond hij, met een glanzende doek eroverheen gedrapeerd. Ta-ta-ta-daaa! Ineens sta je dan oog in oog met je eigen fiets. Voor het eerst zie je het resultaat van alle ideeën en gemaakte keuzes. Ik vond mijn fiets meteen prachtig. Harmen moest eerst een half uurtje om zijn fiets heen lopen, om alles eens rustig op zich in te laten werken. Maar uiteindelijk zijn we allebei super tevreden met het resultaat. Helemaal, nadat we -na een heerlijke door Alex bereide pasta-maaltijd- samen met Alex ons eerste ritje maakten. Onderweg werd hier en daar nog een paar millimeter geschoven met zadels en plaatjes onder de schoenen. Wat een feestje. Het gedrag van de fiets, waar we al aan hadden mogen proeven tijdens de proefrit een aantal maanden geleden, was nu natuurlijk honderd keer beter. Omdat de fiets ons past als een maatpak. Hij stuurt zo fijn, zo direct, maar ook rustig en precies. Ik word er een beetje baldadig van, in de zin dat ik de fiets wil uitdagen, sturen wil, sneller wil, verder wil, klimmen wil! Gelukkig kan dat allemaal nog. Want deze fiets, deze gaat gewoon nooit meer weg. Alex, dank je wel!