Ontwenningsverschijnselen - NBS

Nietsvermoedend was ik, toen ik er aan begon. Niemand die de moeite nam, mij van tevoren te waarschuwen. Me te vertellen over de enorme bijwerkingen. En nu is het te laat. I am hooked. Ik kom er niet zomaar weer vanaf. En erger nog, dat wil ik ook niet.  Misschien zit ik nog in de ontkenningsfase. Zo van, ja, ik ben wel een beetje verslaafd maar ik functioneer verder nog prima ;-).

Deze week werd ik opnieuw met mijn neus op de feiten geduwd. Ik had geen tijd om aan mijn verslaving toe te geven. Even te druk met andere zaken. Chagrijnig werd ik. Elke dag een beetje meer. Lamlendig ook. Nergens zin in. Lusteloos zou je het ook kunnen noemen. Ik had eigenlijk nog geen idee waardoor het kwam. Te druk, te weinig slaap, ik kon het aan van alles wijten.

Totdat ik vandaag eindelijk weer de tijd vond. Eigenlijk had ik eerst helemaal geen zin. Maar ik voelde wel, dat ik gewoon moest gaan. De drang was te groot. Ik kon het niet weerstaan. Dus ik heb er aan toegegeven.

Eenmaal buiten, na een kilometertje of tien, wist ik wat me zo dwarsgezeten had de hele week. Ik had gewoon last van NBS. Het NO BIKE SYNDROME. Een chronisch tekort aan zuurstof, zon en zweten. De verschijnselen zijn te vergelijken met PMS: (iedereen wel bekend?) moe, lusteloos, snel geïrriteerd, zo'n gevoel dat de hele wereld zich tegen je keert.

Er is slechts één remedie. En dat is een tochtje, buiten op de racefiets. De wind door je haren. Je voeten in de pedalen geklikt. Gedachteloos draaien maar. Door weilanden, langs sloten, over bruggen en dijken vol bloeiende paardenbloemen en lammetjes.

Ik beken. Ik ben verslaafd. En niet zo'n beetje ook.

Heerlijk.