Doorfietsen

Dat vind ik het leukst. En dan heb ik het niet over de snelheid. Maar over het fietsen van plaats naar plaats. Elke dag ergens vertrekken, fietsen door een nieuwe omgeving, veranderende landschappen. Onderweg ergens stoppen voor een lekkere espresso in een klein cafeetje, of voor een banaantje op de top van een berg. Elke dag ergens anders aankomen, in een ander stadje, een ander hotel, ander eten te proeven.

We fietsten de afgelopen twee weken van Scorzé naar Feltre, via Cortina d'Ampezzo naar Bolzano en Bormio, om een dag te pauzeren in Lovere. Daarna door naar Salsomaggiore, Pontre Moli, Lucca, Volterra en Radda in Chianti. Na Poppi kwamen we gisteren aan in het stadstaatje San Marino. Met meer dan 1400 km en 25.000 hoogtemeters in de benen.

Erg kicken vind ik het, om al die afstanden met de fiets te hebben afgelegd. Om al die kilometers en hoogtemeters met de eigen benen bedwongen te hebben, meter voor meter. We bedwongen de Passo di Giau, de Stelvio, de Gavia en nog een heleboel minder bekende, maar lang niet altijd minder pittige cols. 

Net voor San Marino hadden we nog een echt pittige finale: een stuk van een halve kilometer 18%!

De blijdschap om heel aangekomen te zijn bij het hotel, na twee weken genieten op de fiets, maar ook af en toe gewoon dom door blijven trappen, pijn lijden en blessureleed is groot. 

Na een heerlijke laatste massage in de serre op het dak het hotel, met geweldig uitzicht, (bedankt Eva!!!!) een heerlijk maal en een goede nachtrust zagen we vanochtend San Marino langzaam tevoorschijn komen uit de mist. 

Tevreden zitten we nu in de trein, op weg naar ons beginpunt, Scorzé. Foto's terug te kijken van de afgelopen weken. Gevoelsmatig ben ik maanden onderweg geweest. Ook daarom houd ik er zo van: lekker doorfietsen!