Gisteren was zwaar. Ik vreesde dat de vermoeidheid aan het toeslaan was. Maar vandaag, terwijl we de langste etappe van deze week te gaan hadden (120 km met toch nog 2200 hoogtemeters) leek alles vanzelf te gaan. We startten met de Col du Cayolle. Elly had al gezegd dat deze Col op haar top drie van mooiste Cols stond en daar had ze inderdaad niks teveel mee gezegd. Wat een prachtige beklimming. 30 km vanuit het hotel slingerde de weg omhoog, door een soort gorge. Steeds hoger, maar vrij geleidelijk als je het vergelijkt met wat we eerder deze week fietsten. De zon scheen, het ging heerlijk en op het moment dat ik dacht: mijn windbrekertje kan eigenlijk wel uit reed Gerard naast me met de bus en kon ik het ding zo in het raam gooien. Een bijna-prof-momentje. Hoe hoger we kwamen, hoe mooier het uitzicht werd. De weg slingerde heen en weer over een beekje dat steeds kleiner werd. En daar zag ik ze: na een hele week naar het gefluit geluisterd te hebben zag ik eindelijk voor het eerst de marmotten. Wat een dikke beesten. Ze zijn zich aan het vol-eten voor de winterslaap, maar anders zou je zeggen; ga eens een stukje fietsen!
Bovenop de Col ook weer een fantastisch uitzicht. Top! Ik geniet zo deze week! De rest van de dag was ook prachtig: 50 km dalen, onderweg lunch, en daarna nog een korte Col voordat we het stuwmeer bij Castelane in zicht kregen. Het hotel hier is lekker schoon met lekkere bedden, best een verademing na gisteren.
De gedachte aan het einde van deze tour dringt zich op. De beentjes vinden dat nog niet zo erg, maar verder is het vooral jammer. Wat een fijne week, mooie indrukken en gezellige mensen. Voor herhaling vatbaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten