Oh! Wat was het koud, nat en vies vandaag op de fiets. En wat was het heerlijk! En wat moest ik janken.... Want ineens werd ik overvallen door een groot gevoel van dankbaarheid.
Mijn jongste broer, Klaas, heeft namelijk ALS. En dat is echt een klote-ziekte. Ik vind dat dat woord mag hier. Want hoe klote is het, dat je op een dag te horen krijgt, dat je een ziekte hebt, waar je nooit meer van herstellen zult? Dat het vanaf nu elke dag een beetje minder goed met je zal gaan? Dat je elke dag, elke week, elke maand die je nog hebt minder zult kunnen doen, minder zult kunnen zeggen, minder zult kunnen eten, totdat er een moment komt dat je ook niet meer kun ademen of dat je hart het begeeft? De diagnose ALS is echt met recht een klote-diagnose. En een geneesmiddel is er niet. Nog niet.
De afgelopen weken heb ik zelf niet veel gefietst. Ik ben namelijk geopereerd aan mijn buik. (niks levensbedreigends, iets met een vleesboom die gelukkig goedaardig bleek te zijn) De eerste paar weken na de operatie mocht en kon ik niks, maar zo langzamerhand ben ik er weer. De afgelopen weken ging het elke dag een beetje beter. En binnenkort mag ik nog een keer onder het mes. Want die fijne vleesboom zat op een iets ander plekje dan ze dachten. Tijdens de eerste operatie konden ze er niet goed bij. Dus hij zit er nog. Binnenkort dus nog een keer dezelfde riedel. Operatie, herstellen, langzaamaan elke dag weer een beetje beter worden.
En daarom overviel me vandaag dus dat gevoel van dankbaarheid. Dat ik hier toch maar weer fietste. Dat ik weer herstel. Dat het elke dag weer een beetje beter gaat. Dat ik elke dag een beetje minder pijn, meer kracht, meer uithoudingsvermogen krijg. Want ondanks het feit dat het niet leuk is, twee keer ge-opereerd worden in een korte tijd, heb ik het fijne toekomst-scenario dat ik daar weer volledig van herstel. Dat ik straks weer vrolijk en vrij rond fiets, rond reis, verder leef. En juist dat vooruitzicht heeft mijn broer, of iemand anders met ALS, dus niet. Die gaat juist elke dag een beetje achteruit, en weet, dat het aantal dagen dat hij of zij nog heeft te leven, beperkt is.
Vandaag, ondanks dat het weer er niet heel florissant uitzag, ben ik dus toch op de fiets gestapt. Want ik ben in training. In mei van dit jaar ga ik samen met een aantal familieleden, de Tour du ALS rijden en wandelen. We beklimmen de Mont Ventoux op de fiets of te voet. Om geld in te zamelen, voor onderzoek tegen deze klote ziekte. Zodat er in de toekomst hoop is voor mensen met de diagnose ALS. Voor Klaas zal dat waarschijnlijk niet meer op tijd komen. Maar voor anderen misschien wel. Help je mee?
https://www.tourduals.nl/actie/joke-scholtalbers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten