Vandaag onze eerste dag in Italië. De fiets moet uitgelaten worden natuurlijk. En aangezien het weer de komende dagen niet helemaal bestendig lijkt, vandaag meteen maar de rit gedaan waar we voor gekomen zijn: naar het kerkje Madonna del Ghisallo. Door de wielerliefhebbers onder ons ws. wel bekend; hier was de pater zo’n groot liefhebber van de koers dat hij de kerkklokken luidde als de renners langskwamen. Er verschenen wielertruitjes en foto’s aan de muren en als je er nu komt, is het een soort bedevaartsoort geworden. Compleet met museum erbij! Maar die bezoeken we morgen of overmorgen, als het weer inderdaad minder blijkt te zijn. Nu na de toch best pittige klim, -zeker als eerste deze vakantie en de allereerste op mijn nieuwe fiets- dalen we heerlijk af richting de koffie. Een verrukkelijk stuk pistachenotentaart er bij. Mjum! In deel twee van de route komen we door een hoop tunnels. En daar ben ik, zoals sommigen van jullie wel weten, niet zo’n fan van. Ik heb het er niet zo op; het is er donker en klam, het galmt en ik ben er altijd lichtelijk gedesoriënteerd. Alsof ik mijn evenwicht kwijtraak doordat ik geen horizon kan zien. Vandaag werd ik een beetje filosofisch in die tunnels. Ik bedacht dat ze stonden voor de moeilijk perioden in iemands leven. Je rijdt er in, en weet nog niet hoe lang of hoe donker de tunnel zal zijn. Soms valt het mee, en zie je bij het binnenrijden al een fijn lichtpuntje aan de andere kant. Even doortrappen en je bent er. Soms staat er aan het begin een bord met de lengte erop. Dan weet je; dit wordt klote, en gaat lang duren. Het einde is niet snel zichtbaar en toch moet je er door.
Vandaag dacht ik aan mensen die me lief zijn en door hun eigen tunnel moeten of moesten. Aan mijn broer, die een tunnel trof die steeds donkerder werd en toen dood bleek te lopen. Aan mijn buurman, die een tunnel in moet zonder lichtpunt aan het eind. Aan een lieve vriendin, die de tunnel eng vind maar zich groot houd voor haar kinderen. Aan een vriend, die het lichtpunt al snel zag gelukkig maar nu nog moet verwerken dat hij wel door die tunnel is gegaan… aan mezelf…
De tijd van mijn tunnel ligt gelukkig al vele jaren achter me. En ik bedacht vandaag in de tunnel, toen Harmen voor me fietste want hij weet hoe rot ik die tunnels vind, dat het zoveel uitmaakt, of je er alleen door moet of dat er mensen voor je zijn. Ze hoeven niks bijzonders te zeggen, maar door er gewoon samen met je door te fietsen is het al een stuk minder naar.
Net als vandaag. Doordat ik Harmen wiel voor me heb, word ik
minder duizelig. Zie ik de grote donkere gangen niet. Hij dolt een beetje met me: gilt ‘Hee-ho. Hee-hee-ee-ee-oo.’ (De kenner zal hier Queen in ontdekken) Ik moet er om lachen. En dat is goed. Het maakt dat ik even vergeet hoe eng ik die tunnel vind.
Dus dat. Zo’n tunnel… niet in je eentje hoeven doen. En dan zodra je eruit komt samen van het prachtige uitzicht genieten. Dat is de truc. En die gun ik iedereen… x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten