Dinsdag kwamen we aan bij Chalet lac douce, bij Elly en Gerard. Erg leuk om ze weer eens te zien, nog leuker om de dag er na met ze op de fiets te stappen! De Col d'Ornon zorgde voor de eerste klimkilometers, en werd de volgende dag gevolgd door de eerste paar bochten van de Alpe d' Huez. Bij la Garde gingen we rechtsaf, en fietsten een stuk langs le Balcon. Prachtig uitzicht op een kloof met een riviertje. Toen volgde Col de Sarenne. Sodeju. Met stukken van 12-14 % in de eerste kilometers hakte dat er lekker in.
Een milder tussenstuk volgde. Regelmatig hoorde je een paar koebellen klingelen. Of je nu voor, achter, links of rechts keek: machtige bergen. Elly wees op een gegeven moment: kijk, daar komen we vandaan, en kijk, daar moeten we nog heen. (Niet aan denken hoe ver dat nog is, gewoon dom doortrappen) Onderweg deden mijn benen goed zeer, zeker in de laatste kilometers van de klim, waarbij het stijgingspercentage weer boven de 10 procent uitkwam.
Hoewel de Col de Sarenne voor zover ik weet nooit als beklimming in de tour heeft gezeten, zag ik in gedachten de mannen hier omhoog zwoegen. Om dan, elkaar vanuit de ooghoeken beglurend, op het steilste stuk een demarrage te plaatsen. Ongelofelijk vind ik dat, als ik er dan zelf fiets. Ik zou echt geen trap harder meer kunnen geven, ook al zou iemand heel hard in mijn oor toeteren: 'Gaan! NU!' Met terug werkende kracht zeg ik dan ook sorry. Tegen Geesink, tegen Mollema en alle andere renners. Sorry dat ik af en toe loop te schreeuwen tegen de tv. 'Ga dan! Nu!' Je moet het maar kunnen op dat moment: NOG meer geven dan alles. Ik snap als geen ander dat dat niet altijd lukt :-)
Na de Sarenne besloten we dat het tijd was voor een rustdag. Zeker met het oog op wat nog komen gaat de volgende twee weken.
Dus hadden we vrijdag de tijd om Ivar en Arjen aan te moedigen, die aan de Triathlon meededen. Over NOG meer geven gesproken. Eerst twee kilometer zwemmen in een ijskoud meer. Dan 120 km fietsen, over drie cols waarvan de laatste de Alpe d'Huez was. En daar aangekomen, snel je loopschoenen aan, want er wacht nog een halve marathon. Vind je het gek dat ze ietwat vermoeid over de finish kwamen? Wat een helden. Of: wat een gekken. Het is maar hoe je het bekijkt. :-)
Nu liggen we in een zwaar onweer naar het tikken van de regen te luisteren. Hopelijk is het morgen droog. Want dan begint onze eerste etappe. Met een colletje of vijf ;-) En ha, daar heb ik zin in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten