Prachtig Lanzarote

Je vindt het prachtig of je wordt er spontaan depressief van: het landschap van Lanzarote. Ik behoor tot degenen die het prachtig vinden. De donkere, onbegroeide bergen, waar in principe alleen maar cactussen lijken te groeien, roept een soort oergevoel bij me op. Fietsen op dit kale, ruige en ongerepte eiland betekent dat je bijna altijd wind hebt, minstens windkracht 4. Maar gelukkig schijnt de zon er ook bijna altijd. En dat is, begin maart, heel erg lekker. Sinds een aantal jaren hebben wij de wintersport ingeruild voor een trainingsstage met Henk en Corina Lubberding op dit bijzondere eiland. Elk jaar leer ik al fietsend weer nieuwe dingen. Omdat mijn eigen niveau verbetert ben ik elk jaar weer aan nieuwe tips en tricks van Henk toe.

Daarnaast is het inmiddels bijna een reünie: wij zijn namelijk niet de enigen die deze weken zo leuk vinden dat we elke keer weer terugkomen. Elk jaar is het weer een feest van herkenning op het vliegveld. Ook mijn schoonvader fietst elke dag met veel plezier met de groep mee, terwijl mijn schoonmoeder zich prima vermaakt met een aantal andere dames, wandelend, marktjes bezoekend of gewoon kletsend aan de rand van het zwembad.

Dit jaar heb ik voor mijzelf wel een mijlpaal bereikt: Voor het eerst kon ik de hele week probleemloos meefietsen met de "snellere groep". Als je bedenkt, dat ik tijdens de eerste trainingsstage op Lanzarote, vijf jaar geleden, de "minder snelle groep" niet eens bij kon houden, is dat een enorme vooruitgang! Daarnaast was dit het tweede jaar dat ik met strava hier rondfietste: en dat is leuk, om te zien hoeveel ik gevorderd ben ten opzichte van de vorige keer.

Kortom, het was onze vijfde trainingsstage hier maar waarschijnlijk lang niet de laatste ;-)